Vroeger, toen ik nog jong was, woonde ik in een woning met een grote tuin. Die tuin grensde weer aan de tuin van de buren.

In deze laatste tuin stond een prachtige veel vruchten dragende perzikenboom. En dat waren nog van die ouderwetse grote rode perziken die je steeds minder ziet, vol sap waar je zo je tanden in wilt zetten. En dat laatst was het probleem. Moeder verbood me bij hoog en bij laag niet in die tuin te komen om mij een paar perziken toe te eigenen.

De jaren verstreken en de takken van de boom werden op een bepaald moment zo lang dat het "overhangend fruit" werd al moet ik hierbij opmerken dat ik blij was dat we thuis een hark hadden.

Twee jaar geleden werd mij gevraagd of ik op de kieslijst wilde staan van gemeentebelangen. Ik stemde toe maar maakte daarbij wel een aantekening dat ik de voorkeur gaf aan een niet verkiesbare plaats. 

Ik vond dat ik mijn leeftijd tegen had terwijl we juist hadden ingezet op verjonging, mijn computerkennis wa ook niet up to date en ik kreeg steeds meer last van gehoorproblemen.

Ik schatte daarom in dat nummer 15 op de lijst om dus niet gekozen te worden hiervoor voldoende was. Laat mij maar ondersteunend in anonimiteit doorgaan!

Welnu, de geschiedenis is bekend: een grote overwinning een aantal mutaties en plaats 15 kwam in zicht. 

En dan ga ik denken, wat zal ik doen als ze mij vragen voor een raadszetel. En dan kom ik in een euforisch gemoedstoestand van:

Wat een eer en voorrecht is het iets te kunnen betekenen voor onze inwoners. Contact hebben en houden met deze mensen over diverse zaken.

Ik denk aan een uitspraak van een wijsheer:

Schenk me kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen.

Moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen.

En wijsheid om het verschil hier tussen te zien.

En nu is het concreet: het uur U.

Wat ruim 47 jaar geleden begonnen is in een dienende, ondergeschikte rol gaat de komende 2 1/2 jaar over in een leidende, sturende positie.

En plots moest ik weer denken aan dat overhangende fruit waar ik niet om heb gevraagd en zo maar op mijn pad kwam.

En ja bij deze aanvaarding heb ik steun nodig van niet alleen van de groepering als geheel maar in het bijzonder van mijn fractiegenoten waardoor ik in mijn kracht kan komen om onze ingezetene te faciliteren naar een steeds duurzamer welzijn.

Last but not least gaat mijn dank en bewondering uit naar José mijn vrouw die achter me staat en nu al weet dat het een verantwoordelijke maar dankbare taak gaat worden.

En als het een moeilijk is, denk ik aan die perzik waar ook wel eens een bruin plekje opzat:

Gewoon een kwestie van doorbijten!

Peter van den Hout